Die hete zomer

Iedereen weet nog hoe heet de zomer van 2018 was. En hoe lang die duurde. Ik voel het zelfs nog een beetje als ik terugkijk. En waarom kijk ik  terug? Een bloemenkwekerij heb ik niet…. hoewel, onze volkstuin of landje lijkt er soms wel op, als Leon en ik geluk hebben tenminste . 

De prachtig grote riezenschirm, de persicaria, de floxen, de varens, zeepkruid, majoraan, grote ereprijs … deze planten bloeien in de zomer. Maar niet in 2018. Nou ja, een beetje hier en daar uit overlevingsdrang. 

We konden niet aan het sproeien blijven, vonden we, en daarom kreeg alleen de riezenschirm een hoop water. Die mocht niet doodgaan! Zo trots en hoog! (Sorry, roos, jij gedijdde zonder meer, en hoe.)

Het dahliabed hielden we vochtig, die knolletjes worden anders niet wakker. En ja, de groene bladeren kwamen! Maar…. na weken hete zon werden ze kleiner, toen bruin en daarna was er niks meer. Jammer, nee, vreselijk! Geen dahlias dit jaar…

Wat hadden we nog te zoeken op ons landje? Zelfs ’s avonds was het er te heet. En droog! De aarde leek wel as. Nee, liever thuis in de schaduw van de acacia.En toen kwam de regen, we zitten wel in Nederland, beste mensen. Er kwam aardig wat, maar niet genoeg, zei het weerbericht. 

Toch maar weer es naar het landje. Droge takken opruimen. En raad eens! Groene bladeren, dikke stengels – beetje kort nog wel- en tientallen dikke glanzende knoppen aan de dahlias! En twee weken later tot in de herfst : bloemen! En nog es bloemen. Mevrouw Dahlia revancheerde zich! Dubbel en dwars met terugwerkende kracht! De kracht van de natuur!

Ellen Tebbe