Intussen ken ik mezelf een beetje en kan ik van mezelf zeggen, dat ik een gedreven mens ben. Gedreven om me in te zetten voor mensen en bij activiteiten, die het leven leuker, beter, mooier maken. Altijd wordt ik aangetrokken om actief te worden in organisaties, die zich bezighouden met cultuur, m.n. spirituele cultuur. Zo ben ik actief (geweest) op de school van de kinderen, in de wijk, voor ‘n zwembad en voor de kerk)

Maar… mijn talent blijkt ook mijn handicap te zijn.

Zoals 35 jaar geleden: Jong gezin, en daarnaast actief in vrijwilligerswerk, mijn man een drukke baan. De kinderen lastig omdat ik hen te veel op de huid zat. Te gedreven, te veel controle,

Ik werd onrustig, ging slecht slapen, werd ziek. Flink ziek: te snelle schildklier, die met medicijnen of operatie weer min of meer rustig zou kunnen worden. Maar met welke risico’s ? En zou een ingreep van buitenaf mij tot bezinning kunnen brengen?

Gelukkig wist onze huisarts een weg om met een minimum aan medicijnen zelf de weg naar genezing te gaan. Ondersteunende homeopathische middelen, therapieën, thuiszorg, rust. En de zorg van lieve mensen om me heen. Maar wat een weg: Wekenlange slapeloosheid, regelmatig ziek, maandenlang het grootste deel van iedere dag teruggetrokken op mijn slaapkamer.

Geen grip meer op mijn leven, alles loslaten. En toen begon iets op te lichten: ik werd gevoeliger en bereid naar mezelf te kijken. Ging inzien, dat ik los moest komen van mijn strakke visies, dat ik anderen, waaronder de kinderen meer ruimte moest geven. En ik bleek in staat dat ook, met vallen en opstaan, steeds beter neer te kunnen zetten.

Na ’n jaar was ik zover, dat ik weer zelf voor mijn gezin en nog wat later ook voor anderen kon zorgen. Nu met meer zelfkennis, gevoeligheid en ruimte dan voorheen. Beter geworden.